8 de marzo de 2010

Adicado a aqueles


Erginme...

O meu temperamento era tal que ficaba o meu redor sin realmente ollar nada.
Agarraoume o brazo, o tipico empurrón suave no que as persoas nos apoiamos en moitas discusións, quedouse frío como unha estatua agaradando unha resposta.

- Que queres que che diga, asique ¿só o sentes non o eres?.
- Si lo siento, además ¿a dómde vamos hablando así?.
- Voua onde queira, na miña terra falo así porque é amiña lingua, eu sento e sono.
- Yo no reniego de nada.
-Ti avergonzaste, que o grado absoluto da tua renegación.
- ¿No sabes hablar bien la otra?
- Perfectamente, perdoa ¿a cal te refires o castelán ou o inglés?

2 de marzo de 2010

Cosiendo distancias.


Te busco entre la multitud, ella misma me arrastra y me presiona contra las piedras de esta oscura calle que no va a ningún lugar, no me deja verte, ni sentirte y a penas escuchar tus gritos, tu manos que ayer rozaban mi pelo hoy se alejan, haciéndose invisibles.

Desde lejos, intento perseguir tu respiración, tu figura se desvanece como el viento que arrastra esta lluvia, la que moja mi flequillo y se escurre por mis mejillas, mezclada con mis lágrimas.
Es ahí cuando mi mente se funde con la añoranza de tus besos, de tus caricias y la misma que a veces se pregunta si realmente aparecerá de nuevo en mi vida o por el contrario si realmente existes.

Una existencia, que me lleva a mendigar intenciones artificiales que intentan alcanzar un verdadero sentimiento que se deslice suavemente por mi boca capturando una sonrisa, intenciones que me rodean pero no se quedan, intenciones que algún día encontrarán un habitáculo para los dos.