Escoitei que as donas das palabras estaban presas baixo as montañas,foron liberadas polos razoamentos que as precisaban para pensar,elevaronas ata as nubes ali fixeronse un, e baixaron o mar convertidas na razón que navegaba co pensamento e coa existencia.
mmmm...gústame!oes pero quen eres???
ResponderEliminarxa supoñia que eras ti!!pois saúdos!!vou a ter que darlle vida ó blog xa que teño nova seguidora!!jajaj falamos..
ResponderEliminarO problema é cando, debido a súa recén liberdade, perden o camino e confúndense, facéndose mestas... inservibles.
ResponderEliminarGústame como escribes, veci :)
Dime onde queda esa montaña e como carallo as liberaches. por que eu canto máis razono menos che me presta escribir. bonitos versos.
ResponderEliminarbicos.
Moi interesante reflexión. Que viva a razóm!
ResponderEliminar